ode aan nieuwe kunst in de stad
Tijdens het online event CBK R’DAM x TENT x Operator Talks gaven woordkunstenaars Tomas de Pauw en Chery Salinas een ode aan twee nieuwe kunstwerken in Rotterdam. Tomás de Pauw horen we over de Bospoldervos van Florentijn Hofman, die op 12 juni 2020 werd onthuld aan de Schiedamseweg. Chery Salinas schreef haar ode over Iedereen is dood behalve wij. De volledige teksten vind je onder de video’s. Kijk hier het volledige event terug.
Tekst Tomás de Paauw:
Ik stam af van vossen in het Westen
Van oud Delfshaven tot alle Mathennese
Van spelend over straat tot de 1940 gevechten
Van kinderliedjes tot het SP kasteel anthem
Wie niet sterk is
Moet sluw zijn
In het geheim informatie verspreidend
Ik steunde de vrijheidsstreiders
Niet ver daarvoor onderdeel van trans-Atlantisch
Ik schond helaas ook vrijheidsstrijders
Ken een geschiedenis die niet samen te vatten is
Bouw op een toekomst die enkel samen te vatten is
Zie mensen hier voorbij lopen alsof dit het middelpunt van aarde
Zie kinderen hier samen spelen waar volwassen soms struikelen over normen en waarde
Van Schiehaven aan de Maas, en al onze bruggen
Eilandjespolitiek zou makkelijk zijn, maar wij, wij kiezen voor overbruggen
Niks achter niemand rug
Rotterdams, dus, recht voor je raap
Ik spreek ABN, Turks, Sranang, Pools, Marokaans en Spaans
Ik, baan me graag als zelfstandige over onze straten
Maar wie niet sterk is, moet kracht vinden in anderen
Zo bouwen we de toekomst, samen
Afgestamd van vossen in het Westen
Van oud Delfshaven tot alle Mathennese
Van spelend over straat tot de 1940 gevechten
Van kinderliedjes tot het SP kasteel anthem
Tekst van Chery Salinas:
The feet that carry us
These are the feet that carry us – firmly planted.
Even when dancing through life or when losing balance,
we often forget how much we take them for granted.
But what if we were made to remember?
What if the many paths walked by feet before us
were engraved on our soles like wrinkles –
I wonder what stories they’d tell.
How many steps were taken to get us here
– alive, still breathing –
or exactly how many voices resound when we are speaking.
I wonder what bridges and waters
our great great grandmothers
– seperated by generations from us – crossed,
and how on earth they managed to carry so much.
I wonder if we could retrace each of their teardrops
in the water beneath our bridges,
would we still drink it?
Would it still wash us clean?
What if the sounds of our footsteps were their voices,
would they be proud?
Do you think we embody their dreams?
And what if they said
everybody’s dead except for us ?
That no matter how much we look at the past,
it only happens once,
so why linger after the lesson?
The present is with us wherever we go,
but the future will keep coming back after every second.
I mean, what if they were all steadily walking towards that very second,
knowing they’d never see it with their own eyes, but simply walking
because they knew we’d need them to?
Because change may not happen over night,
but growth does.
So what if their steps all led to the changing of a world?
Because of courage,
because of necessity,
because of learning,
because of love?
Or simply
because
it led
to us